Kader
Als je tot de oudste generatie behoort, in die zin dat je ouders allebei overleden zijn, heb je wellicht een ingelijste foto van je ouders aan de muur of op het dressoir. Het is een manier om hen dankbaar te herinneren. Zulke foto’s werden vaak gemaakt bij plechtige gelegenheden, zoals verjaardagen, bruiloften en jubilea, als de mensen er op hun paasbest bijliepen. De foto’s zijn onveranderlijk geposeerd: in hun zondagse pak kijkt het echtpaar strak in de lens. De foto is geregisseerd door een van de kinderen of door de fotograaf. Misschien was op de achtergrond bij de kinderen deze gedachte wel aanwezig: nu zien ma en pa er nog goed uit, het verval is nog niet ingezet, zo zijn ze nog toonbaar, deze kan dienen voor de uitvaartplechtigheid, zo kunnen ze later de kast op.
Deze week waren Ludo en ik twintig jaar getrouwd. Ik weet het, met dat cijfer hinken we achterop bij vrijwel alle leeftijdsgenoten. Maar net omdat het goud en het diamant waarmee je in de krant komt buiten ons bereik liggen, besteden we er toch bescheiden aandacht aan. We laten voor de gelegenheid een reeks foto’s van onszelf maken. We willen samen ingelijst worden. Of beter, hij wil dat. Hij wil een herinnering op papier, iets dat duurzamer is dan de “viertrapsraketten” zoals hij het noemt van geklikt, gepost, geliket en vergeten die ik voortdurend op jullie afvuur.
Hoe willen wij later op het dressoir staan? Wat moeten we aantrekken voor de foto? Deze beslissing is voor ons moeilijker dan voor de vorige generaties, want als je vestimentaire opsmuk als norm neemt, zijn tegenwoordig alle dagen zondagen. Of geen van alle dagen. Goed, gaan we voor casual, met kleuren die bij elkaar passen? Zijn pak van twintig jaar geleden hangt hier nog, zou hij daar nog in kunnen? Ik kan absoluut niet meer in het mijne! En we gaan toch niet stijf in de lens staren? We willen naar elkaar kijken. Hij hoog en ik laag dan, of op dezelfde hoogte? En glimlachen, niet te uitbundig, niet te gemaakt, niet te melig.
Je voorbereiden voor een foto is moeilijker dan je zou denken. Beslissingen kunnen moeilijk worden als je er teveel tijd voor krijgt, of als je teveel input krijgt van anderen. Dus, zoals het hier wel vaker gaat, ik hou rekening met de mening van iedereen en dan beslis ik. Het resultaat is dan wel iets wat ik alleen nooit zou gekozen hebben. Met deze foto gaan we later de kast op. Hij zal dan passen tussen de sierborden, want voor twintig jaar huwelijk is er zowaar een naam: porseleinen bruiloft. Geef toe, dat valt wat tegen. Het klinkt als een broos bestand dat door elke winkelende olifant omvergelopen kan worden, zeker in vergelijking met de edelmetalen die voor hogere jaartallen uitgereikt worden.
Vermits Ludo en ik precies twintig jaar in leeftijd schelen, ben ik nu net zo oud als hij op onze trouwdag. Dat zet de dingen voor mij in een ander perspectief. Meer dan toen besef ik: daar was durf voor nodig. Zijn beslissing van toen om als vijftigplusser voor mij en voor het vernieuwd vaderschap te kiezen, verdient meer dan een foto in een kader. Ik like het en ik vergeet het NIET.
