fusion
De kranten bulken tegenwoordig van de gewetensvragen. Mag de overheid een vaccinatie verplichten? Mag een leverancier van stroom de voorschotten zo maar aanpassen? Mag een restauranthouder een kindermenu weigeren aan een volwassene met een maagring? Mag een politiecommissaris allochtone jongeren van een plein laten weghalen, gewoon omdat ze luidruchtig praten? Kan een tentoonstelling met naaktbeelden in een kerkgebouw? Het kot van de ethische bevraging is opengezet en de varkens komen één voor één naar buiten.
“Vandaag zijn er geen normen meer!”. Je moet verdorie zelf uitvinden of iets mag. Je mag kiezen of je in iets gelooft en in wat. Ik lees in de krant dat het merendeel van de Vlamingen gelooft, maar dat ze niet meer weten in wat. We zijn ietsisten geworden. We lopen met ons winkelwagentje door het shopping center van het geloof en we laden iets in wat ons bevalt: reïncarnatie bij voorbeeld, of Jezus Christus. Niemand kijkt je vreemd aan als je zegt dat je in Jezus gelooft, maar niet in zijn moeder. Of als je zegt dat je je geloof verloren bent en ondertussen een kaars brandt voor het heilig paterke omdat je hoopt dat hij je zieke tante gaat genezen.
Het is met het geloof gesteld zoals met de keuken. Tegenwoordig kan je op restaurant gaan en genieten van fusion keuken. Fusion wil zeggen dat invloeden uit verschillende delen van de wereld gemengd zijn. Quinoa met gehaktballen. Goulash met zeevruchten. Eend met mole en Pekinese pannenkoekjes. De restauranthouders hebben een moeilijke tijd achter de rug, dus heb ik een tip voor hen om de kassa weer te vullen. Suggestie van de chef: fusion. De klant die dat bestelt, krijgt iets op zijn bord dat vroeger weggegooid zou zijn, namelijk de restjes. Piet lustte gisteren de spaghetti niet en Miet had het niet zo begrepen op de worst. Dus: het fusion gerecht van vandaag is pasta met worst. Wezenlijk is dit wat in spaarzame of gewoon arme huishoudens al altijd regel geweest is: we eten de overschot van gisteren op. Restaurant comme chez soi.
De parallel met de hulpverlening dringt zich op. Hoe is het gesteld met mensen zoals ik, die anderen proberen te helpen om inzicht in hun eigen problemen te krijgen? Ze graaien in de ton van mogelijke theorieën en concepten. Ze lezen en studeren, ze doen nieuwe inzichten op. En maken kennis met termen zoals de polyvagaaltheorie, de nieuwe autoriteit, ikigai en deep democracy. Geen van deze theorieën is volledig nieuw. Hooguit is er een accent verlegd, een aspect naar de voorgrond gehaald. Je kan dan als hulpverlener samen met je cliënt op tocht gaan en zoeken welke methode of welke theorie de beste resultaten geeft in hun zoektocht naar hun innerlijke zelf. Uit de veelheid van theorieën kies je zelf datgene wat de beste verbinding oplevert. Fusion in het land van de coaches!