de bloem van de samenhorigheid

Ons persoonlijk evenwicht? Geen evidentie om dat altijd maar te blijven vinden. De tijdsgeest bevordert het ook niet echt. Dit is geen “leuke” tijd: covid, oorlog, klimaatontregeling, stijgende energieprijzen, geldontwaarding. We weten er onderhand alles van, want het is overvloedig toegelicht en verklaard. Er is zoveel over gezegd en geschreven dat we onze oren en ogen afdekken om niet nog meer te moeten horen en zien. Voor velen van ons is de grens van het slechte nieuws bereikt.

Tegelijk hebben we veel veerkracht getoond. Sympathie en solidariteit ook, met de zorgdragers in

de coronatijd, met de slachtoffers van de overstromingen vorige zomer, met de Oekraïense

vluchtelingen. Het is mooi te zien hoe op de mestvaalt van de wereldproblematiek de bloem van de

samenhorigheid bloeit.

Nu is het voor velen even vakantie. Er is vanzelfsprekend tijd voor zelfzorg. Tijd om tot rust te

komen, terug te vallen op jezelf, familiebanden aan te halen en het stof van oude vriendschappen af

te blazen. Nu kunnen we even leven zonder werkdruk. Niets moet, alles kan. Misschien kunnen we

tijdens onze vakantie ook wat optimisme kweken, het geloof ontwikkelen dat alles goed komt,

gisteren vergeten en morgen een kans geven. Dat kan aanstekelijk werken. Iedereen die erin slaagt

rust en evenwicht te creëren in zijn eigen leven kan anderen inspireren om ook zo te gaan leven en

immuun te worden voor het hectische ritme dat ons opgelegd wordt en dat we al te vaak ook aan

onszelf opleggen.

Ik ga dat zelf ook proberen in de volgende weken: rusten, traag zijn, voorrang geven aan de mensen

die ik graag zie, heel even de geest leegmaken, achterlaten wat voorbij is, dan ideeën en energie

verzamelen, plannen smeden, dromen en durven. Laten we onszelf wat bloemen gunnen.